Halloween, można  obchodzić, albo i nie. Można dobrze się bawić, ale można również pleść trzy po trzy o pogańskich świętach.

Jednak wydaje mi się, że Polska -Katolicka ma problem z dystansem do obchodzenia różnych świąt. Musi być wzniośle, patriotycznie, z namaszczeniem, z charakterystyczną martyrologią. Po co?
Gdyby się przyjrzeć choćby temu jak  święto zmarłych obchodzą Romowie, albo jak świętują w Meksyku, to nijak  ma się to do polskich smutnych i ponurych  Zaduszek.

Pisanie o tego typu spotkaniach to nie lada wyzwanie.
To też duża odpowiedzialność, bo nigdy nie wiesz jak odbiorą je inni.
Można komuś zupełnie nieświadomie "odebrać" chleb dla dzieci, choć wrażenie mam, że na chleb im jednak nie brakło.

Pozwoliłam sobie odsapnąć, aby nie popełnić błędów, które zostały mi wytknięte ostatnim razem. O tu .
Jednak jak zawsze będzie rzetelnie, po mojemu i moi drodzy, reklamacji tym razem nie przyjmuję.

Ściany malowane tablicową farbą zachwyciły mnie już dawno dawno temu.

Kiedyś wydawało mi się, że chcę zbawić świat. Że swoim zdaniem zrewolucjonizuję całe społeczeństwo.
No, może nie całe, a tą matkową jego część.
Ale już mi się nie chce. Już mi się tak nie wydaje.

Nie wiem skąd w wielu z nas przekonanie, że mamy monopol na rację. Na jedyną słuszną rację
Nieudolnie podejmujemy się  próby nawrócenia innych, tych "którzy zboczyli na złą drogę". Trwonimy czas na nakłonienie drugiej strony do przytaknięcia nam. Walczymy jak lwy (lwice), o posiadanie jej.
 Powołujemy się na "prawo" konstruktywnej krytyki. (aż zbrzydło mi to określenie pojawiające się w milionach komentarzy pod bulwersującymi postami.)
Wykrzykujemy wirtualnie swoje opinie, napadamy na siebie, przerzucając się mniej lub bardziej istotnymi argumentami. Wałkujemy wciąż i wciąż te same tematy, stając po jednej bądź drugiej stronie barykady.

Większość z was pewnie już kojarzy Marta made it i jej cudowne mokasyny, paputki i kaputki ze skóry? :)
Poza mokasynkami, Marta ma milion innych talentów, które wciąż skrywa, ale które możecie podpatrzeć u niej na blogu. 
Dlatego nie wahałam się, bo wiedziałam, że spod jej rąk cuda wychodzą. Nawet wtedy jeszcze nie była tak sławna jak dziś jest !

Cały ten wyjazd to taki na wariackich papierach, z trzygodzinny opóźnieniem, z wcześniej nieprzespaną nocą przez tatę Jot.  Bez mapy, bez nawigacji.  Z błądzeniem po Katowicach, błądzeniem po Sosnowcu i nie wiadomo jakich jeszcze miejscowościach.

Dzieje się tyle dobrego,  tyle ciepłych słów na nas spływa. Z nadmiaru emocji nie mogę spać po nocach, myślę, analizuję, rozkładam na czynniki pierwsze.
Dobrze, że jest Malubka, która pomimo ogromnego strachu przed obroną mgr, wysłuchuje moich bzdur, moich jęków i stęków wieczornych.
" Mam głowy zawroty...".

Musiałam znaleźć się dokładnie w tym miejscu, w którym jestem, aby móc spojrzeć wstecz i stwierdzić, choć może się wydawać to strasznie trywialne, że wiele rzeczy w naszym życiu ma miejsce nie bez przyczyny.

Już milion razy rozprawiałam o wielkości sh ! Chyba nic się nie zmieniło, albo zmieniło zdecydowanie - od dłuższego czasu ubrania kupione dla Lei w "normalnym" sklepie, mogę zliczyć na palcach jednej ręki. ( Tak jak wszyscy mam pięć palców...).
Choć Lea rośnie,a  wraz  z nią rosną ubranka,  a to wszystko sumuje się na ich ostateczną cenę, to wciąż sh pobija wszelkie sieciówki, nawet ostatnio osławione przez niektóre mamy "Pepco".
Jeśli chodzi o  "Pepco" przyznać muszę, że nigdy nie udaje mi się tam wypatrzeć niczego wartego uwagi... Kupiłam tam raz... kapcie i gumki do włosów dla Lei. :)
Należę do tych mam, które pięć razy się zastanowią zanim coś kupią. ( Mówimy tu o ubraniach.) Ale w sh... Już tak bardzo się nie zastanawiam!



 

Choć czasem mam ochotę trzepnąć po rączce, za zbity talerz. Choć czasem chciałabym, żeby zwykłe "nie wolno", starczyło za tysiąc pięćset słów wypowiedzianych przy tłumaczeniu. Opadam z sił, po prostu nie chce mi się.
Karcę się, że nie powinnam, macham ręką - nikt przecież nie patrzy. W ciągłej sprzeczności z samą sobą, bo dobrze byłoby być matką idealną, ale czasami nie ma się siły.

Raz już wspominałam, że jestem zakochana w wszelkich geometrycznych formach. Zwłaszcza na ścianach.

Cieszy mnie też dużo więcej rzeczy...
Cieszy mnie pojedynczy komentarz, dobre słowo, odrobina wsparcia.
Cieszą mnie wspólne radości, wspólne lęki i wspólne niepewności, troski.

Cieszą mnie maile, choć ich nie wiele, ale takie, o poranku, że pobudka, że mam zdążyć. A pisze to niby-obca, a tak bliska.
A inna pisze, że na kawę trzeba, koniecznie.
Ktoś napisze, że kurtka na strychu leży i może byśmy chciały pożyczyć?