Rozprawiamy na tematy "zeszłoroczne", rozgrzebujemy, wspominamy, wywlekamy na środek salonu.

Rozkładamy na dopiero co   świątecznie wypranym dywanie i próbujemy posegregować,

popakować w pudełka, z datami, z emblematami, etykietami- na przyszłość.

Chcielibyśmy pamiętać już zawsze, albo zapomnieć - na zawsze.

Nie ważne. 

Przed nami przyszłość rozpościera kolejny rok. Kolejny z nadzieją na lepsze jutro, na lepszy dzień, tydzień, rok.

Dobrze jest karmić się pozytywnymi wizjami, dobrze jest przygotować pudełka na kolejny rok.

Pudełka w których schowamy jak najwięcej dobrych wspomnień, pudełka, do których wracać będziemy z chęcią.

Jaka ona będzie w przyszłym roku? Grzeczna, grzeczniejsza? Zacznie nas bić, pastwić się nad naszymi nerwami, sprawdzać granice naszej wytrzymałości?

Ile zdobędzie nowych umiejętności? Jaką część świata pozna w przyszłym roku? 

Czy wciąż będzie wąchać każdy napotkany na swej drodze kwiat? I ile ich zerwie wczesną wiosną?

Czy lato będzie upalne? Wciąż będzie bała się ogrodowego basenu? Czy znów będzie zbierała wszystkie biedronki z ogrodu i pozwalała im chodzić po swoim nadgarstku?

Jaki będzie wrzesień? Czy ciepły jak w tym roku? Czy może już deszczowy? 

A październik? Kiedy spadnie śnieg i czy wciąż będzie dostawała lalki pod choinkę?

 I ile będzie pamiętała z tych pierwszych lat swojego życia?

A ile rzeczy dowie się z tego bloga, z niesfornych zapisków matki, która każdego dnia, układa, pielęgnuje wspomnienia, zakłada kolejne pudełka?

Żeby pamiętać, przypomnieć, żeby być, jak już nie będzie.






 





















----




Gdy jakiś czas po napisaniu tego postu, z myślą o publikacji tuż przed nowym rokiem, natknęłam się na anegdotę o Woody Allenie i jego pudełkach, w których gromadził wszystko, mam ochotę założyć tych pudeł jeszcze więcej. Notes, który nie zalegnie na półce po kilku miesiącach nowego roku.

Z taki postanowieniem robimy krok w nowy rok.

Stojąc w sklepie z zabawkami , z którego ostatecznie wyszliśmy z pustymi rękoma, słyszę:

- Mamo! Tato! Kupmy mu to ! 

Na oko dwunastoletnia dziewczynka wskazuje na zestaw Lego Duplo 1,5- 3 lat.

- Ale ten kosztuje 450 zł.

- No to akurat ! Dla mnie aparat za 500, a dla Niego Lego.

Nie żeby zaglądała im do portfela, nie żebym żałowała aparatu i zestawu Duplo. 

Ale dla mnie święta i prezenty mają chyba zupełnie inny wymiar. Lubię obdarowywać, lubię przygotowania prezentów, lubię dawać coś od siebie.

Lubię, gdy prezenty są spersonalizowane, gdy wiem, że ktoś w dany prezent wsadził nie tylko połowę zawartości swego portfela, ale też serce i chęci.

Lubię, gdy razem z Jot. siedzimy w kuchni do później nocy, pieczemy pierniki, tarteletki, praliny, które dołączamy do prezentów. 

Obdarowanie piętnastu osób ciągnie po kieszeni, ale cieszę się, gdy komuś smakuje, gdy ktoś potrafi docenić nasze starania.

Dziś marzy mi się spokojna Wigilia, taka, którą spędzimy w naszym już własnym kącie, sami. W trójkę, choć może w tym czasie nas przybędzie? Kot? Pies?

Nie mierzymy wartości prezentów żadną miarą, bo wierzę, że każdy wsadził choć cząstkę siebie. 

Przecież tu nie o zasobność portfela chodzi, o ilość i wartość prezentów. 

 O serce i chęci. Prawda?