mama-granda: lutego 2015

DESIGN

Prostota i minimalizm.

Idą zmiany ! Coś na co czekałam odkąd jesteśmy rodziną, przy dobrych porywach ziści się jeszcze w tym półroczu !

Zmiany w życiu, zazwyczaj wpływają na to co pojawia się tu na blogu - wobec tego możecie spodziewać się zwiększenia intensywności postów z kategorii wnętrza i DIY. :)

Gdy kilka lat temu z zamiłowaniem przeglądałam zagraniczne wnętrzarskie blogi, jasne, pełne pięknych przedmiotów, marzyłam o takim miejscu dla siebie. W głowie układałam swoją wizję przyszłego M-ileś-tam. W grze The sims, projektowałam kuchnie, której podstawą wystroju ( za każdym razem !) była ceglana ściana, białe podłogi i nieliczne kolorowe akcenty… Polskie blogi wnętrzarskie nie były wtedy jeszcze tak popularne, a to czego szukałam na zagranicznych stronach nijak nie przystawało do Polskich budyniowych osiedli, z czerwoną cegłą na dachu.

Ich oferta była zupełnie inna - to jasne wnętrza, wypełnione pięknymi przedmiotami, dekoracjami, które niewiele wspólnego miały z bibelotami polskiej meblościanki… Salony wypełnione pięknymi tekstyliami, kanapy pełne poduch i ściany udekorowane różnego rodzaju posterami, typografiami, tym co wpadło do głowy właścicielom.

Nieco industrialne, ale wciąż bliskie człowiekowi i naturze… Bardzo dla mnie, bardzo moje.

Aby bliżej poznać styl skandynawski, należy przenieść się do XIX-wiecznej Szwecji. To właśnie wtedy żył i tworzył malarz i architekt wnętrz Carl Larsson. Reprezentant artystycznego ruchu Arts and Crafts aktywnie promował rodzime wzornictwo. Na przekór ciemnym, bogato zdobionym meblom secesyjnym popularyzował jasne sprzęty o prostych liniach. Według malarza przygnębiający klimat Północy należało rozjaśniać, wprowadzając do wnętrza przyjazną paletę barw i naturalne materiały. Wyposażenie wnętrz miało być proste i łagodne. *

Styl skandynawski to przede wszystkim lekkość, proste formy, wnętrza, rozjaśniające ponurą aurę na zewnątrz, drewno w jasnych odcieniach, które zbliża nas do natury. To także dobry, ponad czasowy design, stylistyka, z którą możemy łączyć wieloma innymi stylami – nie mając wrażenia, że w danym wnętrzu dzieje się za wiele.

Dziś styl scandi wypiera (choć wciąż nie do końca) tak umiłowane swego czasu przez Polaków brązy i beże. Wkrada się na salony do wnętrz, których do niedawna nie posądziłabym o taką stylistykę. Nie wiem czy nie stał się przez to trochę zbyt powszechny, albo czy nie zatracił swojego prawdziwego charakteru?

Musimy przecież pamiętać, że to nie tylko meble z popularnej szwedzkiej sieciówki, to nie tylko chmurki, chevron i 50 odcieni szarości… (;))

Dla mnie styl skandynawski to przede wszystkim minimalizm, prostota formy, jasna paleta barw, naturalne materiały.

Nie lubię ciemnych pomieszczeń, meblościanek i zbierających kurz bibelotów. Lubię za to prostotę, minimalizm w życiu jak i dookoła nas. Lubię też piękne przedmioty i dobry funkcjonalny design. Pierwotny wzorzec stylu skandynawskiego to coś jakby szytego na moją miarę. Dlatego od dawna pławię się w jego stylistyce. Dziś idąc równomiernie z napierającą modą.

W moim odczuciu to przede wszystkim człowiek i jego wizja wnętrza. Jego osobowość przelana na białe ściany mieszkania, charakter przedstawiony pod postacią przedmiotów, którymi się otacza… Sposób na wyrażenie siebie w miejscu, w którym mieszkamy, w którym spędzamy najcenniejsze chwile z bliskimi.

*źródło zdjęć: pinterest

Więcej informacji o stylu skandynawskim znajdziecie na stronie :

WESTWING home and living.

A wy co myślicie ? Czy już wam się przejadły identyczne wnętrza na blogach ?:)

15 komentarze

, by mama-granda

Siła sióstr.

Gdy byłam w ciąży sen z powiek spędzała mi myśl - jak to będzie?

A co jeśli się nie polubią?

A co jeśli Lea poczuje się odrzucona? Nie będzie potrafiła zaakceptować młodszej siostry?

Od samego początku starałam się ją jak najlepiej przygotować na nowego członka rodziny. I wydawało mi się to banalne, bo uwielbia małe dzieci.

Ciążę przeżywała tak samo jak ja, głaskała brzuch, śpiewała piosenki, całowała i nie mogła się doczekać, aż 'dzidzia" będzie w domu.

Jaka radość matki, że wszystko idzie tak gładko.

Ale musiałabym dzisiaj skłamać, gdybym napisała, że od początku było idealnie, bo nie było.

Moje założenia nijak się miały do rzeczywistości.

Choć Lea Polę pokochała od pierwszego wrażenia, to wszystko odbiło się na jej stosunku do mnie.

Wpadłyśmy w mały kocioł. Ja irytowałam ją, Ona irytowała swoim zachowaniem mnie. I tak przez pierwszych kilka dni.

Zmęczenie pierwszymi nieprzespanymi nocami dawało się we znaki. Czas który musiałam poświęcić Poli nijak przekładał się na czas, którego potrzebowała Lea.

Mimo, że starałam się, to pod koniec dnia nie miałam już siły na jej foszki i próby zwrócenia na siebie uwagi.

Nie poznawałam swojego dziecka, a Ona była po prostu zagubiona, bo przecież dla niej to też wielka zmiana.

Straciła naszą uwagę, która do tej pory skupiała się tylko na niej na rzecz jej siostry. Moje zmęczenie i brak uwagi przygnębiał ją i szukała pocieszenia w ramionach taty - ja poszłam w odstawkę.

Frustracja narastała.

Potrzebowałyśmy (obie) chwili by wrócić na właściwy tor. Potrzebowałyśmy czasu by to wszystko sobie poukładać i wypracować pewien system porozumiewania się i podziału czasu. Wciąż nie jest idealnie, wciąż widzę, że chce więcej, ale wiem, że moim zadaniem jest nauczenie jej sztuki kompromisu i radzenia sobie w nowej sytuacji .

W tym wszystkim jedna rzecz mnie pocieszała - bo choć nasze relacje przez chwilę były zaburzone - to w żaden sposób nie przełożyło się to na stosunek Lei do Poli. Od samego początku lgnęła do niej... Całowała, przytulała - tak samo jak, gdy była jeszcze w moim brzuchu.

Poświęca jej wiele uwagi, staramy się też aby uczestniczyła w większości codziennych rytuałów. I to się przekłada na jej narastające przywiązanie do Poli, o której mówi " Moja Pola". Czułość z jaką na nią patrzy, jak troszczy się o nią, jak przejmuje się, gdy ta płacze, jest dowodem bezwarunkowej miłości jaka pomiędzy nimi występuje. Pola dziś lekkim grymasem uśmiechu pokazuje swoją radość, gdy Lea pochyla się nad nią. A ja jestem wpatrzona w nie jak w obrazek.

Wydawało mi się, że jestem taka mądra, że wiem wszystko o przygotowaniu 2 i pół latki do przyjścia na świat drugiego dziecka. Bzdura.

Wszystko wychodzi w praniu.

I choćbyśmy opowiedziały tysiąc pięćset cudownych historii o młodszej siostrze, choćbyśmy tłumaczyły na sto różnych sposobów, to dopiero dzień powszedni pokaże nam najlepszą drogę do znalezienia równowagi w tym wszystkim.

11 komentarze

, by mama-granda

Dawno, dawno temu...

11 komentarze

, by mama-granda

Pierwsze dwa tygodnie

Ktoś lub coś, jakaś bliżej nieokreślona siła sprawcza, postanowiła wynagrodzić nam ten pierwszy raz.

Chciałabym napisać o tym jak jest nam cudownie. Jak całą sobą doceniam to, że moje córki są zdrowe, szczęśliwe.

Jaka Ona jest cudowna i niepowtarzalna.

Jak podwójnie przeżywam to co mamy teraz - bo ten drugi raz jest zupełnie inny od pierwszego.

Gdyby to miało jakieś znaczenie - to poleciłabym wam posiadanie drugiego dziecka i przeżywanie tego na nowo.

To są już zupełnie inne odczucia, pozbawione lęku, strachu i drżenia o każdy płacz dziecka.

Nieprzespane noce nie straszą tak bardzo i fizycznie jakoś szybciej dochodzę do siebie. Ba, nawet blizna po cesarskim wydaje się jakby mniejsza, ładniejsza...

Nie wiem czy jestem na jakimś macierzyńskim haju - ale podoba mi się to.

Chciałabym zatrzymać ją dla siebie.

Intymność dwóch ostatnich tygodni sprawiła, że jakoś ciężej wrócić mi do tego wirtualnego światka.

Namnożyło się tych blogowych dzieci ostatnio, codziennie przeglądam piękne zdjęcia maluszków urodzonych mniej więcej w tym samym czasie i uśmiecham się do nich, bo bije od nich taka niewinność.

A ja jej niewinność próbuję zachować dla nas.

Patrzenie na to wszystko z boku sprawia, że zmienia mi się perspektywa, nabieram dystansu, nie pcham się przed szereg. Być może to chwilowe, być może wraz z powrotem mojego męża do pracy, przytłoczona domowymi obowiązkami, domową nudą - znów oddam się w wirtualne ręce. Nie ma co ukrywać - to bardzo uzależniające.

A na razie, póki jeszcze mamy ten czas dla siebie. Czas dla naszej czwórki - oddaje się im. Dobrowolnie, z wielką przyjemnością chłonę ten nasz wspólny czas.