mama-granda: listopada 2013

Świąteczna Kartka Blogera

16 komentarze

, by mama-granda

Dzień pospolity

Być sobą.

Przez długi czas miałam "parcie" na udowadnianie. Na udowadnianie innym, że dam radę, że potrafię, że wszystko będzie w porządku.

Wydawało mi się, że wszyscy dookoła ode mnie tego wymagają i pewnie w wielu przypadkach nie myliłam się.

Gdy zaszłam w ciążę, chciałam udowodnić, że to nic nie zmienia, że skończę studia, że mimo terminu porodu wypadającego na sam początek sesji letniej - to podołam.

Pierwsze pytanie jakie padło z ust mojej mamy, gdy dowiedziała się, że jestem w ciąży to - a co ze studiami. I wielkie moje zaskoczenie, bo co niby miało być? JA nie widziałam żadnych przeszkód. Ona widziała. Widziała świat, który wali mi się pod nogami, usypujący się grunt, kamienie spadające na głowę i koniec mojej przyszłości. Jakbym w jednej chwili straciła szansę na jakiekolwiek "przyszłościowe" życie.

Więc targałam te dziewięć miesięcy na plecach ciężar konieczności udowodnienia, że sobie poradzę. Nie tylko jej. Ale też innym, bliskim mniej lub bardziej, obcym znajomym, którzy gdzieś tam spoglądali na mój profil zza ekranu monitora, zerkali na ulicy, plotkowali za plecami. Choć nie znałam ich myśli, choć prawdopodobnie guzik ich to obchodziło, czułam, że muszę im udowodnić, że to nic nie zmienia, że damy sobie radę.

Daliśmy, ale to znów nic nie zmieniło.

Gdy Lea przyszła na świat, chciałam, żeby wszyscy widzieli we mnie perfekcyjną matkę, żonę, Panią Domu. Chciałam im znów udowodnić, że daję radę. Nic się nie zmieniło przecież.

Musiałam udowodnić, że jestem tą samą, a zarazem inną osobą.

Nie pisnęłam słowa jaka jestem nieszczęśliwa. Jak bardzo żałuję, jak jest mi źle. Nie powiedziałam nikomu, że trwało to prawie rok od jej narodzin, że wszystko dookoła było pozorną sielanką.

Gra pozorów byleby wszystkich zadowolić, byleby nie zawieść, nie dać się złapać na niedyspozycji, na jakimś błędzie.

Bo przecież nic się nie zmieniło.

Wymagałam od siebie bycia kobietą, bycia przyjaciółką, bycia w pełni zaangażowaną.

Nie chciałam mówić o niej, bo próbowałam sobie wmówić, że nikt nie chce tego słuchać, że nie powinnam gadać o pieluchach, bo przecież nikogo to nie interesuje. Więc zaciskałam zęby, choć tysiąc pięćset rzeczy związanych z Leą cisnęło mi się na usta.

Chciałam wszystkim udowodnić, że nie muszę gadać tylko o tym, że moje życie wcale się nie zmieniło, że możemy rozmawiać o wszystkim o czym dawniej rozmawiałyśmy.

Dlatego milczałam. Nie miałam nic do powiedzenia. W moim życiu nic więcej się nie działo.

Zapomniałam wtedy tylko, że to zupełnie nie o to chodzi. Zmieniło przecież się wiele.

Ja się zmieniłam.

Zapomniałam, że nie muszę nikomu niczego już udowadniać, że mam prawo do niedyspozycji, do bycia zmęczoną, do zwyczajnego "niechcemisię", że mam prawo do przemeblowania moich priorytetów.

Mam prawo do - Nie chce mi się do Ciebie dzisiaj napisać, bo mam ochotę leżeć do góry brzuchem, albo układać wierzę z klocków.

Napiszę jutro, albo w sobotę. A jeśli Ci się chce, to napisz.

Zadaj pytanie. Prawdziwe. Chciej wiedzieć i widzieć - zamiast "co tam?".

Odpiszę, jeśli nie w ciągu 30 sekund, to za trzy godziny. Mało prawdopodobne, że za rok. A nawet jeśli, a Ty wciągu tego roku też nie napiszesz. To jaki w tym sens?

Wszystko się zmienia, sęk w tym, aby iść wraz z tymi zmianami, dostosować się, być elastycznym i otwartym na te zmiany. Potrzebujemy zmian.

Wiecie kto się zmienia najbardziej? Ona. I nikt jej nie zabrania i nie wymaga, aby zawsze była taka sama.