To lato zdecydowanie było naznaczone słodkimi malinami, zrywanymi o poranku z babcinego krzaka.
Zleciało nam w jednej chwili. Choć jeszcze słońce niemrawo przedziera się przez coraz częściej zasłaniane na wieczór zasłony.
Chowamy się przed ciekawskim wzrokiem sąsiadków, kierowanym w stronę okien z zapalonym światłem.

Zaprzyjaźniamy się z kubkiem gorącej herbaty z imbirem, kapciami i dresem.
Budzę się rano, brzuch jakby przez noc wyskoczył. Nie da się go już wciągnąć, choćbym nie wiem jak się starała.
Pierwsza ciąża upłynęła mi pod znakiem dresów i legginsów oraz powyciąganych swetrów... w sumie wszystko było powyciągane - im większe i szersze tym lepsze. Czuję, że tym razem nie będzie inaczej. Z całego serca polecam dresy Brunoszkowe. Najlepsze przed ciąża, w czasie ciąży. Po domu, po ulicy. Wszędzie, testowane już prawie rok.

Obserwuję jak Lea przenosi nasze codzienne zdarzenia na zabawę. Jak prowadzi rozmowy ze swoimi plastikowymi zwierzakami. Jak tłumaczy im 
- No sarenko, Lea mówiła, nie wolno tu robić siusiu. Do nocniczka. 
A mała sarenka prosi tatę Jelonka o podanie ręki, bo przecież tu jest ulica.
Raz nakrzyczała na Księżniczkę Zosię. Zrobiło mi się strasznie głupio, bo przecież ten podniesiony głos to przecież pewnie ode mnie gdzieś zasłyszała.
To wszystko dowodzi temu, że nawet najmniejsze szczegóły dnia codziennego wpływają na nasze dzieci.

Drobiazgi, na które zazwyczaj nie zwracamy uwagi. 
Szczegóły, które dla dziecka są niezwykle 
cenne.

Więc będę wypatrywać tych szczegółów całą jesień. Gromadzić i zapamiętywać.

Gdy Lea się urodziła śmiałam się, że będzie najmądrzejszym dzieckiem na świecie, że balet, przedszkole, skrzypce, trzy języki obce...
Wolne żarty!
Moje dziecko oczywiście jest najmądrzejsze, najcudowniejsze i najwspanialsze - tak samo jak Twoje.
Na nic jej dzisiaj przedszkole w wieku 2 lat, nie przeprogramuję jej na baletnicę w wieku 2,5 i nie zapiszę na skrzypce w wieku 3 lat.
Nie neguję, ale póki mam ten - dla wielu luksus-  możliwości bycia z  Leą w domu - niczego nie mam zamiaru jej przyśpieszać. Biorę nasz wspólny czas jaki jest, zwłaszcza, że wciąż w mej głowie wizja zbliżającego się końca bycia na wyłączność.
Nie porzucam swoim ambicji, nie porzucam własnego rozwoju, nie rezygnuję z chwil dla siebie, z małych przyjemności tylko dla nas dwoje. Szukam równowagi i cieszę się z tego co mam. I daję od siebie jak najwięcej.
Napływające zewsząd posty i przedszkolnych wyprawkach, o adaptacji malucha w przedszkolu. Wizja nowiutkich pachnących gumą trampek na moment przysłoniłam mi jasny obraz wszystkiego. I przez moment dałam się ponieść, dałam zwariować, że już czas, że skoro tamte mogą to w czym Lea jest gorsza?
Ano w niczym. Jak każdy trzylatek pójdzie do przedszkola w przyszłym roku i nikt nam nie odbierze tego roku, który wciąż jeszcze jest przed nami.

Korzystamy z niego ile się da, dopóki matka pół-wieloryb jeszcze ma siłę na weekendowe wyprawy. Na spacery leśnymi ścieżkami, na przeprawy przez niepewne kładki. Zabieramy ze sobą plecak- wcale nie przedszkolny, choć pewnie i do przedszkola nada się wyśmienicie. Wkładamy bidon z wodą i ruszamy przed siebie.

Mam to szczęście, że spotykam w blogosferze ludzi cudownych, twórczych, kreatywnych.
Z Patrycją gdzieś tam zeszły nam się  drogi w połowie. Sprawiły, że z przyjemnością zaglądam do niej. I mimo, że obie jesteśmy różne, że Lea i Franka to dwie zupełne przeciwności - potrafimy znaleźć wspólny wątek.
Gdy rok temu rozmawiałyśmy na Matkach w Sieci o planach na przyszłość, że dobrze nam mimo wszystko siedzieć w tym domu, a jeszcze dobrze gdyby wpadł jakiś grosz z jakiegoś twórczego działania - wiedziałam, że w momencie gdy ja wciąż będę biła się z myślami, czy warto - ona pójdzie przed siebie i zacznie działać.
 Z powodzeniem. Tego jej chyba nie można odmówić.
Patuhallowe lale zagościły już w niejednym domu i na niejednym blogu. Do nas pierwsza trafiła w grudniu. Jednak Patuhall to nie tylko lale, bo jej pomysłowość nie ma granic. A gdy zobaczyłam ten plecak na jej instagramie - wiedziałam, że musi u nas zagościć. A gdy Jakub sam się nim zachwycił - nie było wątpliwości.
Jest, najlepszy, nasz.

Możecie podziwiać! :)

Nikt nie mówił, że za drugim razem będzie tak samo.
Sama siebie próbowałam przekonać, że skoro mam już jedną ciążę za sobą, to teraz tylko z górki, bo wszystko już wiem, wszystko przechodziłam, wszystko znam i wszystko widziałam.
Guzik widziałam,guzik ciąża mi ciążyła.
A teraz jest zupełnie inaczej.
Chodzę śnięta, jakby ktoś mnie zapomniał nakręcić co rano. Padam na twarz o godzinie 14 - bez względu czy poranek był aktywny, pełen atrakcji, czy znów zaległam na kanapie z cisnącym się na ustach - Lea pobawi się sama...
Nie pamiętam kiedy się wyspałam, nie pamiętam kiedy przespałam noc - cierpię na chroniczną bezsenność.  Przewracam z boku na bok i w żadnej pozycji nie jest mi wcale lepiej. Nasłuchuję oddechu mojego męża, zastanawiam się czy już warto zamknąć oczy czy jeszcze nie, bo i tak zaraz obudzi mnie naglący pęcherz - po raz tysiąc piąty tej nocy.
Mimo, że to dopiero czwarty, fizycznie czuję się jakbym była już na finiszu.

Na rodzinnej imprezie zawyrokowali - dziewczynka jak nic ! Widać po twarzy, zbrzydłaś.
Dziękuję, dobrze wiedzieć.
Dziś wybrałam się wobec tego na cięcie. Bardzo krótkie.
- Coś mało masz włosów na tej głowie, jakoś Ci oklapły. Weź je umyj, to może coś z tego będzie...
- Lea! Jak ślicznie wyglądasz, jakie masz ładnie włoski podcięte i jaka grzywa !

I niech mi któraś powie, że pierworodna nie wyparła miłości do jej matki ?

Nie mam sprawdzonych metod wychowawczych, nie czytałam wielkich tomisk poradników o pierwszych dniach, tygodniach, miesiącach latach...  Kilka razy zajrzałam na jakieś fora, ale tych nigdy nie lubiłam, więc szybko stamtąd zwiewałam. Nie mniej jednak, będąc w ciąży pewne informacje docierały do mnie nie wiadomo skąd, nie wiadomo jak, ale zawsze jednak gdzieś przypadkiem tych kilka linijek tekstu przewinęło się przed moimi oczami. Rosnący brzuch jak magnes przyciąga treści  ciążowo-porodowo-pochodne. Czy się chce czy nie.

Przez moment miałam ochotę po marudzić jak to mi źle, jak to ciężko, jak sapię, jak dysze i zasypiam w środku dnia.
Ale tak sobie myślę, że pewnie będzie gorzej, że pewnie okazji będzie wiele, a dzisiaj zaprząta mi głowę coś zupełnie innego.
Bo wydawać by się mogło, że ostatnio zeszła na drugi plan. Że wszystkie moje myśli krążą wokół jeszcze bliżej nam nie znanego lokatora z wnętrza mojego brzucha.
I tak i nie.
Ale to do czego nie mam wątpliwości to lęk jaki czuję przed... przed tym, że będzie nas więcej.

Coś około drugich urodzin Lei, gdy Ci bliżsi już wiedzieli - zadano nam pytanie. Czy się nie boimy, że któreś będziemy kochać bardziej? I jak to tak w ogóle podzielić miłość na dwoje?

Pytanie wydało mi się wtedy absurdalne, a odpowiedź oczywista. Nie ma różnicy, bo kocha się tak samo. Może za inne rzeczy, ale z taką samą siłą.
Dzisiaj chyba nie zwątpiłam w tą moja pierwszą myślę, ale zaczynam się bać, że jestem tylko jedna.
Dzisiaj przecież całą siebie, całe swoje skupienie poświęcam tylko i wyłącznie jej. Nie muszę się sobą dzielić, nie muszę drżeć o czas jej poświęcony, bo mam go pod dostatkiem. Ile tylko zechce.
Choć nigdy w życiu nie chciałam mieć tylko jednego dziecka, a moja matka z powodzeniem wpajała mi do głowy wizję rozpieszczonego jedynaka, to momentami zaczynam rozumieć, ten lęk przed posiadaniem drugiego. Przed podzieleniem siebie na dwoje, z poczuciem krzywdy dla niej.

Wiem, że jest mądra, że zazdrość nie przysłoni jej mojej miłości.
Z namaszczeniem obserwuję jej każdy dzisiejszy krok, każdą nową umiejętność. Chłonę każde słowo, bo tempo w jakim uczy się nowych już nawet nie słów, a zdań jest dla mnie zaskakujące. Powoli staje się partnerką do pogawędek o niczym. O przejeżdżającym samochodzie, listonoszu co kolejną paczkę nam przyniósł, o tym co dzień wcześniej robiła z Jakubem. Obserwuję jak bawi się sama, udając rozmowy pomiędzy kredą zieloną, a kredą czerwoną.

W głowie układam nam plan na najbliższą jesień. Na wspólne wieczory, pod kocem, na podłodze, na łóżku w sypialni. Wspólne wypełniacze czasu jeszcze przed przedszkolem. W głowie wizje kreśli mi czas, który płynie nie ubłagalnie i czuję jakby to miały być nasze "ostatnie" chwile. Jakby jej zejście na drugi plan było nieodwracalna konsekwencją przyjścia na świat nowego, drugiego.

Trochę jest mi przykro, trochę się boję, trochę pukam w czoło, bo pewnie demonizuję wizje w swojej głowie - nic nowego.  Nie mniej jednak chciałabym, aby wiedziała, że zawsze będzie dla mnie ważna. Że podzielę się na dwoje jak będzie trzeba, stanę na głowie, by tylko znaleźć dla niej tyle samo czasu, by nigdy nie czuła, że jest gorsza, mniej kochana, żeby wiedziała, że jest wyjątkowa i znaczy dla nas tyle samo.
By nigdy w to nie zwątpiła.
Byśmy my nigdy nie dali jej powodu by wątpiła.

Bo kocha się różnie, ale z taką samą siłą.
Tak mi się wydaje.

Nie jesteśmy wymagający. Nie potrzebujemy luksusowych kurortów, trzech basenów, sauny i solarium - w razie, gdyby słońca brakowało. Zdecydowanie nie dla nas leżenie plackiem przy hotelowym basenie i slalom między leżakami.
Wyjazd na wakacyjną, przepełnioną turystami i litrami alkoholu wyspę zamienię na tygodniowy spacer po Barcelonie szlakiem artystycznej wizji Gaudiego. (Oj, marzy mi się...)
A jak już  nasza Polska, to lans na Sopockim molo zamienię na dwugodzinny spacer przez las do najbliższego nam cywilizowanego miejsca na wybrzeżu.

Lubię wracać do miejsc mi znanych, które miały okazje wyryć w mej pamięci kilka wspaniałych wspomnień, kilka anegdotek przytaczanych "przy okazji", lubię, gdy z Jakubem dzielimy się wspomnieniami z naszego dzieciństwa i na ich podstawie budujemy kolejne - dzieciństwo Lei.
Było dobrze, było spokojnie.  W miejscu, który pierwszy raz odwiedziłam mając naście lat. W tym roku wróciłyśmy tam obie - nieco starsze, zdecydowanie inne, odmienione. Myśl o wakacyjnej miłości, zamieniłyśmy na myśl o spędzeniu tego czasu z naszymi połówkami.
Leniwe śniadania, świeże pieczywo przyniesione o poranku ze jednego z trzech sklepów w okolicy.
Nieśpiesznie wypita kawa, ale tak aby zdążyć wyjść jeszcze przed największym upałem. Bez lęku o brak miejsca na niemalże pustej plaży, która zapełniała się około godziny 12 - zapełniała w taki stopniu jak w Międzyzdrojach poza sezonem. Trzy kroki dalej i już mamy niemalże kawałek własnej plaży. Choć i tu parawanning uprawiany jest nagminnie - a my nie bylibyśmy polskimi turystami, gdybyś swojego nie taszczyli te pięć minut drogi przez las i wydmy.

Wiaderko, dwie łopatki kilka foremek, kapelusz na głowę Lei. Książka do poczytania. Brak zasięgu w telefonie. Parasol co to miał chronić przed oparzeniami słonecznymi, a nie wiele zdziałał w przypadku Jakuba. Torba mniej lub bardziej potrzebnych rzeczy - paczka herbatników, butelka wody, mokre chusteczki, paczka landrynek. Strój kąpielowy jednoczęściowym, coby zakryć rosnący w zastraszającym tempie brzuch. Pled,  w kolorze... morskiego piasku, który zabieramy na każda wycieczkę.
Tylko tyle i aż tyle, na całe dwie godziny chwytania nadmorskiego słońca.
A popołudnia? Równie leniwe, równie nijakie, kilka spacerów, znów poparzone stopy (Jakuba) od pieszych wycieczek, burza która niemalże złapała nas w środku lasu, ledwo przez próg naszego domku przeszliśmy.  Gofry i lody z jednej z dwóch budek po drodze na plaże, festyn wyrobów lokalnych, dzik pieczony na ruszcie, jedna główna droga przez całą wieś. Wycieczka do cywilizacji, najlepsza pizza z klimatem i koncertem muzyki filmowej na żywo. Marzenia o własnym małym domku na klifie, z widokiem na morze i własnym zejściem na kawałek prywatnej plaży. Choćby dzikiej.

.
Wakacje z najbliższymi, z nią, która towarzyszy mi, a teraz nam - od zawsze. Od początku, od lat, których nawet nie pamiętam.
Takie polskie, swojskie nadmorskie wakacje, których tak naprawdę nie zamieniłabym na żadne inne, na żadne Sopoty, na żadne Międzyzdroje, na żadne bezludne, a tak  przeludnione wyspy na Morzu Śródziemnomorskim