Więc może nie będzie tak źle?



 Lea! Uśmiechnij się do aparatu! :)

Wczoraj miałam okazję wziąć udział w pierwszym spotkaniu blogerów w moim życiu. 

Dziękuję bardzo Mamie Laurki, która podjęła się organizacji i przez którą została zaproszona do udziału. 

Jednakże nie każde spotkanie jest tak piękne jak je blogerki malują.

Wniosków jest kilka - (Mamo Laurki, nie bierz mych słów do siebie, bo wczoraj rozmawiałyśmy i wiesz, że na pewne kwestie nie mogłaś nic poradzić, a i tak odwaliłaś kawał dobrej organizacyjnej roboty! )

Dowiedziałam się:

Że blogerka ze mnie żadna - w świetle pozostałych dziewczyn . Bo nie wiem nic o pozycjonowaniu swojego bloga, swoich postów. Bo nie bawię się w skrupulatne analizy moich statystyk i ( na szczęście!) nie muszę zaciekle walczyć o każdy komentarz.

Dowiedziałam się również że :

-Branie 200 zł za notkę zdecydowanie zaniża gaże innych blogerów... i stąd kryzys na świecie chyba, bo agencje PR nie zarabiają... Świat się wali. ( Są tacy co biorą 20-30 zł za napisanie posta, ale o tych to już nie warto nawet wspominać.)

Wielka szkoda, że w pewnym momencie spotkanie przerodziło się w licytację, kto co za ile, w to jak wypromować swojego bloga,  co robić, czego nie robić. Jasne - możemy uczyć się od innych, ale ja ze swojej strony liczyłam na luźne, spontaniczne spotkanie, przy kawie i ciastku - a nie prowadzenie spotkania przez Panią od PR, która mówi w imieniu firmy, którą reprezentuje, ale udało mi się dowiedzieć, że skończyła dwa fakultety, lubi salsę, na studiach pracowała zawodowo na pełnym etacie, a te wcześnie wspomniane robiła tylko dla papierku. I że za pewne porady to ona bierze pieniądze, więc mówić nam nie będzie. Natomiast z tego jak napisać maila z ofertą współpracy oraz tego "ile" postów dziennie powinno pojawiać się na fanpage'u  zrobiła tajemnicę niemalże rządową. 

Ah ! Zapomniałabym o najważniejszym - generalnie osoby odpowiedzialne za współpracę z blogerami maili nie czytają, bo ich nie interesuje to co mamy im do zaoferowania czy zaproponowania. 

A na pewno nie Panią od PR.

Marny PR samej sobie zrobiła. 

Spotkania takie wiążą się z masą prezentów od sponsorów - mniej lub bardziej interesujących. Jednak moim zdaniem przychodzenie tylko dla fantów od sponsorów ubliża innym uczestnikom, i wychodzenie za raz po rozdaniu ich... Szkoda gadać.  Rozumiem, że skwar był niesamowity, że klima działa tylko piętro niżej. Że może rozmowa nie kleiła się tak jak powinna (zbyt zdominowana przez Panią od PR ?) .

Pełne zaangażowanie dziecięcia mego...;)

Zagubiłyśmy się z Malubką. Bo na blogo-marketingu się nie znamy, bo na blogach nie zarabiamy, bo chcemy się dzielić dniem codziennym, naszymi pasjami - twórczością i macierzyństwem.

Uczucia mam mieszane, a może też dlatego, że  dużo było "testerek", które znają się na rzeczy. A moje testowanie skończyło się na trzech przypadkach, gdzie to sponsorzy, którzy dobrowolnie zgłaszali się do mnie znikali wraz z wyrażeniem chęci współpracy i podawaniem im danych osobowych i adresowych?

Mimo wszystko atmosfera nie była tak straszna jak mogłoby się wydawać z mojego opisu. ;)
I to nie jest tak, że sama sobie nie mam nic do zarzucenia...

Lea miała okazję zapoznać się z przesympatycznymi córami Mamy Laurki, oraz pobujać siedmiomiesięcznego brzdąca.

 Wyobraźcie sobie jaka czuła się przy tym dorosła! 

 Gadzina miała się na blogu nie pojawiać, bo zbyt często ją mylicie ze mną. No, ale musiałam pokazać wam jak ładnie mi pozowała... :D

Dziękuję jednak  jeszcze raz Mamie Laurki, bo nie lada wyzwanie przed nią stało, a dała radę i była chyba najjaśniejszym punktem podczas spotkania!


Zachęcam was do odwiedzin u reszty uczestniczek spotkania.

Organizatorzy:
 Mama Laurki
Oraz firmy sponsorujące owe wydarzenie
.Premium Rosa, Dafi JM Spa&Wellnes,  Flips Brześć Winami Allcenters Floslek Quiz Cosmetics Aromalinea Venisima Mama i Ja Spiżarnia Lilla Lou Twoja chemia Magiczne Indie Wysowianka Kreatywne maluchy Myjusie By Dziubeka Zdrowie intymne Kobieta pisze Wydawnictwo Mind Akademia Umysłu Wydawnictwo Helion Sys Teekanne Seepoint Lagenko Beerfingers Marsyl

Jesteśmy w połowie doktoratu, zleciał ten czas od ostatniego postu, prawda?

A dziecię moje jak nie moje. 

Grzeczna. Tak na poważnie. Nie jęczy i nie stęka.

Matka za to jęczy i stęka po ostatnich wygibasach. Grunt to się nie poddawać i znaleźć alternatywę, a w między czasie udać się do lekarza, który jakąś trafną bądź mniej diagnozę postawi. Tata Jot. nalega, bo moim zdaniem co on mi może zrobić? Biodra nowego nie wstawi, kręgosłupa też nie, a szpikować się garścią tablet jakoś ochoty nie mam.

Więc zamiast biegania wybraliśmy się na spacer, bo zapominamy co mamy pod nosem, kisimy się pod ogródkową jabłonką - a można do lasu, gdzie jakiś dąb, jakiś krzak, jakaś poziomka. Blisko mamy - z okna las widać, a w tym roku jeszcze tam nawet nie byliśmy ! Zalew też mamy, po drugiej stronie torów - na wyciągnięcie ręki. Schronisko dla zwierząt ot, rzut kamieniem. Bo my trochę tak na końcu tego miejskiego świata mieszkamy, a wcale nie doceniamy i na spacery ciężko nam tyłki ruszyć. Ruszyliśmy. Padło na zalew.Marny to był pomysł, bo plaga komarów nas zaatakowała i spray na komary w czasie jednego spaceru cały poszedł. 

I światło takie, że zdjęcia od razu bardziej klimatyczne i żadne PS im niepotrzebny. :)

Te spacery, ten aktywny czas, zbliżają nas do siebie, tak w imię ostatniego Paozjowego postu, która mocne postanowienie nie spędzania wieczorów przed komputerem sobie (i nam !) narzuciła. Cieszę się, bo Lea szczęśliwsza, grzeczniejsza, wciąż czymś zajęta nie ma czasu na smęty.

 Nie taki komar straszny, więc może i wy rozejrzycie się dookoła, bo tuż za rogiem może czekać na was jeszcze nieodkryty skrawek ziemi. :)

Dziecię moje jak wiecie jest jedyne w swoim rodzaju. Najlepsze, najmądrzejsze, najgrzeczniejsze i w ogóle najcudowniejsze. Nie płacze, nie marudzi, je wtedy kiedy JA chcę i to co JA chcę... W poniedziałki chodzi na hiszpański, we wtorek na 4 godziny basenu, w środę standardowo angielski na poziomie B2. Czwartek i piątek przeznaczamy natomiast na balet i naukę gry na skrzypcach.

Stypendium naukowe otrzymała, na studia już dawno się się dostała- w trybie przyśpieszonym doktorat robi, a za chwilę habilitację zaczyna. 

Ah ta córa moja... tyle pociechy z niej... 

A tak na poważnie rośniemy sobie, oj rośniemy. 

I mądrzejemy i rozwagi nabieramy. Gdzieś tam pomiędzy jednym rozlanym kubkiem herbaty,  a  zgniecionym chrupkiem,  wyrabiamy sobie charakterek. 

Już wiem, że ostrożna jest po tacie i tyka delikatnie paluszkiem wszystko dookoła - ale po mamie za chwilę biegnie i nie patrzy pod nogi i głową o drzwi wali. Lalce swojej ulubionej "aaaa" robi i buja w wózku obijając wszystkie meble dookoła. Cztery zęby ma i chętnie gryzie palce, ale tak z miłością, bo to najmilsze gryzienie na świecie. Czasem nasika na podłogę, czasem na dywan, czasem na łóżko, ale jak się zapytacie jej czy "idziemy na nocnik?", to wam powie, że chce i poprowadzi was do łazienki, gdzie czeka jej tron. Próbujemy odpampersowania, ale powolutku, bez nerwów, nie takie siki straszne. 

Rano budzi się i robi przegląd książeczek - czyta sobie na głos, radośnie wybudzając śpiących obok rodziców. A potem woła "eeeee' co znaczy - Wstawajcie! Czas na poranne mleko! I zajada się butlą całą, a gdy skończy sama sobie brawo bije w nagrodę. 

Lubi leżakowanie,  a jej nową ulubioną zabawą jest wskazywanie różnych przedmiotów  i pytanie : a ktu? w wolnym tłumaczeniu będące pytaniem "a tu?", i wtedy opowiadać jej trzeba, że biedronka, że robaczek, że motylek, albo okulary. (najlepiej mamy.)

Jak dręczę ją pytaniami czy chce jeść, pić, spać, kupkę, siusiu lub cokolwiek i pytam po raz setny, dla pewności, bo a nuż jej się zachciało po tych 5 sekundach - zdecydowanie odpowiada - nie kchce. (nie chcę.). I wszędzie ten przedrostek "K" wtrąca, szeleszczący między górnymi, a dolnymi jedynkami. 

Babki z piasku robi, w basenie pół dnia spędza, bo upał niemiłosierny, po ogrodzie biega i jabłka takie co ledwie z drzewa spadły zjada. Za motylem pobiegnie, ale zaraz zawróci kwiatka powąchać.

A gdy wieczór nastanie, i matka na twarz już niemalże pada i pyta dziecię swoje czy padnie kiedykolwiek? 

Dziecię rezolutnie odpowie - Lea bam ! I śmiać się będzie.

A potem zmorzona dniem całym wtuli się w ramię, buziaka na dobranoc da, jeszcze poprosi, żeby jej śpiewać po cichutku "aaa a..." i zaśnie. Do rana. By znów od początku pytać o najdziwniejsze rzeczy tego świata.

Tylko komary nas gryzą i gryzą i spokój dnia zabijają. ;)

Piszecie mi, że da się mnie czytać, że słowa płynące ode mnie są znośne. A ja nieprzyzwyczajona do komplementów niemalże pąsowieję. Jasne, jednemu się podoba innemu nie. Jednak każde wasze słowo, każdy pozostawiony komentarz, to miód na moje skołatane, pełne rozterek i niewierzące w siebie serce.

Dziękuję, bo bez was nie byłoby naszego bloga, nie byłoby jakiejkolwiek pojedynczej notki. Prawdopodobnie już dawno spakowałabym swoje manatki i odeszła w siną dal.

Aczkolwiek. Nie musimy się lubić. Jeśli przychodzi do mnie ktoś z krytyką- proszę bardzo. W prawdzie cenie sobie tą konstruktywną, która wniesie coś do mojego życia, to jednak nie pogardzę i tą bez ładu i składu, bo ktoś chciał się wygadać/ wyżyć/ dać upust swoim emocjom. Uczymy się całe życie i od różnych ludzi.

Lubię tych którzy są obok, są szczerzy - gdy myślą tak jak ja przytakną- gdy myślą inaczej, wyrażą swą opinię.
Każdy rodzaj ludzki przygarnę do siebie. Może zaboli - to popłaczę w poduszkę i wnioski wyciągnę. Bycie tutaj z wami nie jest sprawą łatwą, bo chciałoby się więcej i bardziej, a przy tym najlepiej dla wszystkich. Ale tak się nie da. Tylko otwartością duszy i serca można coś zdziałać.

Nie lubię za to spraw niewyjaśnionych, nie lubię jak ktoś bawi się ze mną w kotka i myszkę. Jak ja swoje serce na tacy wykładam, a ta druga stroną rzuca nim o ścianę. I jeszcze przydepnie - a co!.

Są bliscy i dalecy. Są tacy co chcą dzielić się z nami dniem codziennym (swoim!) i tacy co czyhają na nasze potknięcie- nie zawsze w złej wierze poczynione.
Pamiętamy o jednych sprawach, zapominamy o drugich - nie da się tak na tip-top o wszystkim i wszystkich pamiętać, nie zapominając o ( własnych) sprawach dnia doczesnego.
Cenię ludzi, którzy owe potknięcia wybaczają, potrafią zrozumieć, a nawet wytknąć w twarz.
 Gdy ktoś do mnie mówi, gdy wytyka przeze mnie poczynione błędy - biorę do siebie i więcej staram się ich nie powtarzać.
Macierzyństwo nauczyło mnie odpowiedzialności za poczynione przeze mnie rzeczy. Odpowiedzialności za podjęte decyzje - złe, bądź dobre. Nauczyło mnie pracy nad sobą i wyciągania wniosków z błędów.
Wymagam od siebie, ale też wymagam od innych - rozwagi, zdrowego rozsądku i życzliwości  - wobec innych, ale tym samym wobec siebie.

Chciałabym napisać, że jeśli komuś nie po drodze to dziękuję.

Ale muszę napisać, że zapraszam również następnym razem.

Musicie wiedzieć, że to wszystko jednak dla niej, tej nie zawsze stylowej, nie zawsze modnie ubranej, jednak jedynej i niepowtarzalnej!

Stylowe oksy mamy-grandy:

 Pierwsze przymiarki sukienki na wesele - made by MAMA-Granda

Przychodzi taki dzień kiedy trzeba w końcu wyjść do ludzi... DO LUDZI. Nie do warzywniaka pod blok, nie do Biedronki za róg i nie na szczepienie z dzieckiem.

Oczywiście, od samego poczęcia  - wiemy co mamy robić przez najbliższe dziewięć miesięcy - żadnych worków - wciągać brzuch, a jak się już nie da to coś luźniejszego, ale nie worek, niech ładnie spływa po rosnącej piłce w miejscu naszego brzucha. Pełen makijaż, broń Boże tłusty włos - od razu poznają, że my w CIĄŻY i do tego nie dbamy o siebie. Olejki, maści na rozstępy, kremy nawilżające masaże, drenaże... Domowe spa sobie urządzamy , co by ciału jędrności całe to ciążenie nie odebrało.

Na szpilkach nawet w dziewiątym miesiącu... no dobra, do ósmego, bo potem bulwy zamiast stóp.

No, ale przychodzi ten dzień, że tych kilogramów wraz z dziecięciem naszym nam ubywa...  Tak jakby. 

Bo są super gwiazdy,  które 2 tyg. po porodzie na Salony biegają - przepraszam, ja dwa tygodnie po porodzie ledwie z łóżka się zwlekałam, kręgosłup i klatka piersiowa przeszywały bólem, szwy na brzuchu ciągnęły i te noce wciąż jeszcze nieprzesypiane.  Daleko mi było na Salony, oj daleko.

Dawałam sobie pół roku, bo gdzieś w jakimś Mądrym Poradniku / na Mądrym Forum  wyczytałam, że organizm kobiety po cesarskim cięciu może dochodzić do siebie nawet do pół roku. Więc, spoko mamuśka, bez presji. A ten brak presji zamienił się w złudną dyspensę, przerost lenistwa nad treścią, bo kręgosłup owszem bolał jeszcze miesiącami, boli i dziś razem z biodrem tak, że ruszyć czasem się nie mogę, a podbiegnięcie do autobusu graniczy z cudem. (Próbowałam raz - noga mi zesztywniała i ruszyć dalej nie chciała. Autobus odjechał.)

Ale przychodzi taki moment, że trzeba "wrócić do gry", że trzeba wyjść do ludzi, a nikt nie będzie Cię tłumaczył, że dopiero co urodziłaś... Poza tym chciałoby się tak po prostu, żeby mąż nie patrzył na Ciebie z politowaniem, gdy w tych workach (lubię worki, przed ciążą też lubiłam...) po domu chadzasz, gdy chowasz się pod kołdrą, naciągając ją po samą szyję, a lustra omijasz szerokim łukiem.  Bo nawet jeśli wszystko jest względnie ok - no, nie da się ukryć, że ciąża jakieś ślady po sobie zostawia, że czasem i 3 razy dziennie smarowana skóra pęka, że boczek zostanie ten z lewej i prawej, że pierś już nie taka jędrna i pełna jak przy karmieniu - to i tak w głowie pozostaje myśl, że to już nie to samo ciało, że tam w środku było dziecię nasze, że zmieścić się musiało, że spało tam przez dziewięć miesięcy, kopiąc tu i ówdzie.. 

I są lęki, ja mam lęki, w lustra w przymierzalni nie patrzę jak dawniej, spoglądam sekund dziesięć, przyodziewam suknię złotą* i myślę, że nie ta. Nie ta i nie następna, następna i nie następna... I już padam z sił,  Lea jęczy , stęka - widzę jaka to dla niej straszna udręka... 

Przychodzi tata Jot. na ratunek,  mówi, że ten rozmiar chyba ZA DUŻY ( Hura! Coś jest jeszcze na nas ZA DUŻE!) przynosi MNIEJSZY - pasuje ! I tata Jot. kiwa z aprobatą. (nie wyczuwam, aby to było ponaglenie - wracajmy już do domu, dłużej nie dam rady. )

Można by było rzec - Mission complete.

Ale zaraz wyrzuty sumienia, bo przecież wcale nie taka tania...że może nie warto na jeden wieczór. I znów tata Jot. ucina me rozterki, bierze i płaci, oddaje papierową torbę i wskazuje wyjście. 

A morał z tego jaki?

A taki, że nawet jeśli nam w głowie siedzi zakrzywiony obraz naszego matczynego ciała, nawet jeśli defektów mu kilka pozostało, nawet jeśli nie jest już tak idealne jakbyśmy chciały, to nasi panowie i tak je kochają. Bo to ciało dało im najcudowniejszego małego człowieka na świecie. Powstałego z nich i z nas.

A my możemy się tylko starać, żeby kochali jeszcze mocniej... ;)

* kolor przywołany tylko na użytek tekstu - nigdy bym się w złotej sukience wystąpić nie odważyła.

** Na zdjęciach występują :
Lea, tata Jot. MALUBKA - to ta w niebieskim.  wujek Wojtek, oraz Mateusz - Malubkowy siostrzeniec.
Nie ma tam mnie, ani mojej sukienki... ;):):)