Z okazji świąt wielkanocnych chciałybyśmy życzyć wszystkim, którzy tu od czasu do czasu zaglądają, wszystkim pilnie nas śledzącym ciotkom i wujkom - dużo słońca, radości, uśmiechów, zielonej choinki, czerwonego sweterka, czekoladowych zajączków, cukierków... Mnóstwo miłości i cierpliwości. :) Wszystkiego co najlepsze! :)

...biegnie szybciej niż to sobie wyobrażałam. Mówi się, że cudze dzieci rosną najszybciej. Ale guzik prawda, nam rosną równie prędko. Zeszłoroczną Wielkanoc spędzaliśmy na granicy Niemiec, z pięknym widokiem na Alpy i o wiele zieleńszą trawą niż mamy w Polsce ( ta trawa do dziś siedzi w mojej głowie, była tak soczyście zielona!). Z wielkim brzuchem, spuchniętymi stopami i kaloszami, w które ledwo je wpychałam. Ociężała, ospała. Tyle godzin w samochodzie i lęki o podróż w tak zaawansowanej ciąży. Jednego dnia mieliśmy 15 cm śniegu, żeby następnego pleść wianki na ogrodzie ciotki. I Lea w brzuchu, która była wciąż jeszcze bezimienną "Miśką".




Dziś też mamy resztki śniegu za oknem i ledwie przebijające się słońce. A Lea ma swojego późnego pierwszego ząbka, w którego każe stukać łyżeczką, jeszcze chwilka i pobiegnie przed siebie... Ostatni rok był tak intensywny, że nie wiem kiedy to wszystko minęło. Gromadzimy wspomnienia, które budują nas - naszą rodzinę.





I wszystko co teraz posiadam sprawia, że każdy dzień staje się piękniejszy od poprzedniego, a ja - jestem zupełnie spełnioną matką i żoną. I tak nie wiele trzeba nam do szczęścia...
>









To nasza pierwsza wspólna Wielkanoc i jedyne czego żałuję, to że nie mamy jeszcze własnego kąta do świątecznego krzątania... ale staramy się wprowadzić choć ociupinkę atmosfery i ciepła świąt!

W związku z tym, że mam tendencję do popadania ze skrajności w skrajność- blog miał po części traktować o modzie dziecięcej, aż pewnego dnia pomyślałam opowiemy troszkę też o sobie!. I zostało o sobie, a reszta zeszła na bardzo odległy plan.
Dlatego wracamy, może uda nam się jakoś usystematyzować tematykę postów i odszukać w tym wszystkim równowagę. ;)

Dziś o jeansach, denim'ie, szmatkach i łatkach.
W związku z kierunkiem moich studiów zewsząd prześladuje mnie Levi Strauss, ale dziś jawi się on jako człowiek, który zrewolucjonizował modę. Nie ma chyba osoby, która nigdy nie posiadała choćby jednej pary dżinsów, bądź tworu dżinsopodobnego.
"Legenda" głosi, że Levi który przybył z Bawarii do Nowego Jorku w 1847 roku,uszył spodnie z płótna używanego do tej pory jako materiał na namioty, barwionego indygo. Spodnie te trafiły do poszukiwaczy złota. Ciemnoniebieski kolor, wcześniej znany z ubrań marynarzy (navy blue) okazał się idealny dla górników w rejonie San Francisco. Jednak o ich fenomenie zadecydował WYGODNY krój {tu obalamy mit o tym, jak to dżinsowe ubranka są niewygodne dla dzieci), ich wytrzymałość, a także niska cena.
Pomysł Levi'ego przerodził się w wielką firmę Levi Strass & CO., od tej pory jeansy trafiały na sklepowe półki w każdym Stanie USA.
Jeansy, strój robotników, górników czy kowbojów, w świecie kultury popularnej zagościły za sprawą przemysłu filmowego, zwłaszcza westernów i bohaterów wykreowanych choćby przez Johna Wayne'a.
Nie trzeba było dużo czasu, aby ten trend przechwyciły także kobiety, już dawno po rewolucji Coco Chanel( która dała nam przyzwolenie na noszenie nieco bardziej męskich krojów. ;)). Wielki triumf dżinsów, które doczekały się pierwszych kobiecych modeli w roku 1935.






Trudno było mi odszukać informację, kiedy to powstały pierwsze dziecięce dżinsy, jednak dotarłam do źródła, mówiącego o lini BABY GAP z 1969 roku. Na ile jest ono wiarygodne? Nie mam pojęcia. :)





Dziś sklepy zarzucone są tworami dżinsopodobnymi, wrzuconymi pod hasło DENIM.
My jesteśmy zakochane, wbrew temu co mówi często rodzina- że to niewygodne, że dziecko się męczy, ogranicza ruchy i że najlepszy jest dres! :)







Denimowe propozycje na 2013 :)




Kochamy dżinsowe koszule i tuniki ( tu wielki ukłon ku kolekcji ZARA s/s 2013 ). I chyba każda z nas kojarzy ze swojej młodości dżinsowe spódniczki- ogrodniczki! :)




Co do jednego nie mamy wątpliwości - Denim nigdy nie wychodzi z mody ! :)

Wpadłam w szał szycia, co wydaje mi się strasznie nieprawdopodobne. Zewsząd spływają na mnie inspiracje, tylko czasu mi brakuje... Bo jest tyyyyle rzeczy do zrobienia (WAŻNYCH!).
Babeczka w pasmanterii oszukała mnie na całe dwa złote, dlatego więcej tam nie pójdę - zdecydowanym minusem naszych miejskich pasmanterii jest to, że wszystko trzymane jest za ladą i trzeba ładnie poprosić panią, aby podała/pokazała/ czy coś. Niestety, dla mnie jako dla początkujące "szwaczki", jest to o tyle trudne, że nie mam pojęcia jak pewne rzeczy profesjonalnie się nazywają lub nazywają tak ogólnie. Poza tym ja muszę dotknąć, pooglądać, przymierzyć, połączyć... A ona łypie na mnie okiem zza lady - z " coś jeszcze?!" na języku... Szkoda gadać.
Lea w tym czasie bywa bardzo wyrozumiała, choć moje dzieła obchodzą ją jeszcze najmniej.
Kiedyś nadejdzie dzień, gdy doceni moje wypociny. ;)
A Jakub pyta kiedy mi się znudzi? Nie wiem, a może to coś trwałego? A może potrzebowałam swojego miejsca, swojej rzeczy, żeby złapać oddech. Na nowo.:)

Jako że mój ostatni raz z robótkami ręcznymi miał miejsce w 5-6 klasie podstawówki, na technice, gdzie zmuszeni byliśmy do zrobienia rękawicy kuchennej i pseudo-maskotki żaby, dziś mam prawo być choć troszkę z siebie dumna!
Nie jest to szczyt moich ambicji, ale prędzej spotkacie mnie z młotkiem niż z igłą i nitką. (Jakub radzi sobie świetnie z przyszywaniem wszelkich guzików, więc te robótki pozostawiam dla niego - ja natomiast uwielbiam walić w ściany i wieszać nowe cuda.)









Przedstawiam wam naszą nową lokatorkę, towarzyszkę dobrych i złych dni, na pocieszenie, na odstresowanie, do potargania i przytulania.
Dziękuję mojej mamie za wyrozumiałość i pożyczenie maszyny do szycia!
;) Proszę nie spodziewać się zbyt wiele, ale mimo to robiona była z sercem. :)




Po zmroku bardziej przypomina laleczke voo-doo