To jak wychowywali nas rodzice bardzo odbiega od tego jak my wychowujemy swoje dzieci. Jesteśmy dużo bardziej świadomi, czytamy, poszukujemy i zastanawiamy się nad swoim zachowaniem. Mi również brakuje poczucia wartości, wiary w siebie i przeświadczenia, że mogę wszystko. To skutki metod wychowawczych mojego ojca. Wiecznie słyszałam, że jestem nikim, że wszyscy są lepsi ode mnie. Nie pyskuj - słyszałam zawsze wtedy, gdy chciałam wyrazić swoje zdanie, które odbiegało od tego co on mówił. Mogłabym tak pisać i pisać...

Zastanawia mnie jedno: Twoja mama nie czyta Twojego bloga?

Powiedziałaś jej to wszystko kiedyś?

Oj ciężko coś napisać! Mamy nie zmienisz. Za to masz wpływ na to jak będzie dalej wyglądała ta relacja. Może Mamie tęcze zrobisz:)

dobrze napisane,jak ja to znam

Niestety ciężko jest się uwolnić od tego dziedzictwa jakim obdarowali nas nasi rodzice:(. Ostatnio też nad tym myślałam. Kiedy patrze na relację z moja mamą, mojej mamy z moja siostrą, mojej mamy z jej mamą to w każdym z tych przypadków występuje konflikt, jakieś nie wyjaśnione sprawy, żale. Dopiero chyba kontakt mojej babci i mojej mamy z moimi dziećmi wydaje się być czysty. Ciekawe ile żali będą miały moje córki do mnie...?

Witam! Córcię masz uroczą.. :) Sama jestem mamą i wiem jak ciężkie jest to aby sprostać oczekiwaniom wszystkim.. niestety kiedyś wszyscy byliśmy inni :) Ale teraz najważniejsze sa nasze dzieci i musimy starać się aby lepsze życie miały niż my :) Pozdrawiam, super blog, miło "poznać" :)

Mamą to ty już świetną jesteś i będzie tylko lepiej :) U mnie jeśli chodzi o relacje to nie narzekam na kontakt z rodzicami, w szkole miałam tak, że najgorszy stopień nie jest tak zły jak kłamstwo... I pewnie dzięki temu w szkole dobrze mi szło, a i pogadać o wszystkim zawsze mogłam z mamą, taty było dużo mniej w domu ba takie życie rolnika że praca nie kończy się zawsze o 16 :/ ale dziś z perspektywy czasu widzę jak troszczył się o mnie :)

A ja możliwości rozmów z mamą nie mam .. i czasem brak mi tak ogromnie tego czasu razem .. zgadzam się z Tobą to Ty pokazujesz świat dziecku jako pierwsza .. życzę Ci wytrwałości i zrozumienia z córcią ;)

oj z mamą mam podobne relacje, tyle że teraz rzadko się widujemy i mniej kłócimy. jednak lęki mam podobne do Ciebie, choć mężowi udało się kilka z nich wykorzenić, np. kwestie załatwiania spraw w urzędach, bankach. i też chcę tak wychować córkę, aby była otwarta, pewna siebie i wyjątkowa. oby nam się to udało!

Rozumiem Cię dokonale....niestety....

oj te relacje z rodzicami, ja akurat nie mogę narzekać bo nic takiego ani podobnego się u mnie nie działo. Ale dobrze że masz świadomość i chcesz wychować córke jak najlepiej potrafisz

Gdybym napisała rozumiem...to bym skłamała. Moja mama jest cudowna..oczywiście zawsze ma swoje zdanie, ale i mojego wysłucha choć niekoniecznie się z nim zgadza. Są lepsze i gorsze dni....Jednak gdy dzieje się coś "złego" gdy mam wątpliwości co zrobić to zawsze dzwonię do niej i proszę o radę. Mam starszą siostrę która przetarła szlaki, może dlatego ze mną było już "inaczej" :D
Super, że chcesz dla swojej córci jak najlepiej, bo która z nas nie chce? Czasem życie nie rozpieszcza, a może i Twoja mama nie potrafiła "mieć innego zdania niż wszyscy?" a może też bała się wyrazić swoją opinię.
Myślę, że może trzeba spróbować porozmawiać...to by była "dorosła" rozmowa, jeśli się da oczywiście :D

Powodzenia

Miałam podobnie, ale odkąd wyjechałam na studnia, zamieszkałam za granicą, wyprowadziłam się na dobre z domu, i założyłam swoją rodzinę wszystko się zmieniło i teraz jest przyjemnie ;)
Wiec może u ciebie wszystko się odmieni jak się wyprowadzicie od rodziców ;)

Dobrze, że wychowujesz córcię inaczej ;)

a widzisz, ja to się do inności przyzwyczaiłam, robię jak chcę, mówię czasem za dużo, daleko mi do "wszyscy", za co cęgi zbieram i zbierałam, błędów popełniłam masę... ale nie mama mnie tego nauczyła, tylko charakter mam przebrzydły taki i się ludźmi "wolnymi" otaczałam od gimnazjum jeszcze... starszymi, pokręconymi, artystami, muzykami wszelkiej maści, a wszędzie się takich znajdowało, sama taką drogą długo chciałam iść, nie poszłam, ale zostało... z mamą koty drę, też ostatnio się zapytała czy moje zachowanie jest normalne, chociaż pod wspólną dachówką nie mieszkamy - taka kolej rzeczy. ja chcę Dziewuszce mówić, że ma być po swojemu - nie zabijać, nie kraść, nie robić świadomie krzywdy - reszta, na miłość boską, niech żyje! ja jej powiem, że tak może... ale zapewne sama wybierze swoją drogę:)

a Ty jesteś, Granda! fajna, młoda matka, sam fakt pisania bloga, całkiem prywatnie czasem i wprost - jest najlepszym dowodem, żeś harda i odważna babka i dziecięciu swemu to na pewno w genach przekazałaś:) ot co!

Też kiedyś taka byłam! Najgorsze jest to,że jest wielu takich ludzi,którzy nie potrafią zdobyć się na odwagę! Ja się zdobyłam! A zaskakujące w tym wszystkim jest to,że dopiero gdy wyrazisz swoje odmienne zdanie,widzisz kto naprawdę jest Twoim przyjacielem,a kto tylko stwarzał pozory...

Też tak miałam, na szczęście się opamiętałam i się stałam inna :D

Moja mama to samo.... ;o) Z tym wiekszym mozolem idzie mi wychowanie mojej corki, bo wszystko musze sobie sama zbudowac, wyczytac, podpatrzyc u innych... I ta sama obawa - czy uda sie tak dobrze, jak bym chciala?

tak jakbym ja to napisała..

Doskonale Cie rozumiem. Najtrudniejsze jest to, że chociaż bardzo kocham swoje Mamy i są nasze, najlepsze, totalnie ciężko się z nimi dogadać w kwestii wychowania naszych dzieci. Ja od mojej Mamy często słyszę, że jestem złą matką, nie biorę tego do siebie, chociaż fajnie byłoby mieć w Niej wsparcie, ale zdania mamy zupełnie odmienne...

Jurto jest nowe i wolne od błędów jak mawiała Ania z Zielonego Wzgórza :) a życie masz jedno i nie marnuj go na wątpliwości i lęki. Cóż matki nie zmienisz i skoro jej się Córka nie podoba to wystawia ocenę samej sobie. To JEJ problem. A skoro chcesz aby Twoja Córka była silna, otwarta i odważna to daj jej wzór i przykład. Nie da się powiedzieć dziecku (nawet dla jego dobra): bądź taka i taka, choć ja taka być nie potrafiłam. Dziecko chłonie. Bierze z nas podświadomy przykład i odbiera przekaz. Użyje teraz obrzydliwego argumentu, ale w tym wypadku wierz mi jest trafny: stara `dusza` ze mnie, mam 36 lat, tak więc dzieli nas kilka ładnych latek. Sporo przeżyłam i to nie kwestia lat już nawet i powiem Ci, że nie warto matką się przejmować. Możecie się oburzać, ale tak uważam. Każdy ma swoje życie i niech się go trzyma. Takie osądzanie, wytykanie to także brak kultury i szacunku, nie mówić o ... miłości. A Ty głowa do góry, pierś do przodu i jak nie masz motywacji, to popatrz na swoją Córę i już MASZ. Ja np. po wielu latach rzuciłam fajki z dnia na dzień, a wierz mi, ze próbowałam milion razy :) I co, dałam kurde radę :)))) Wiem, że jak ktoś nie palił to uzna za głupie porównanie. ale wiesz .. moje własne zdrowie, życie nie było argumentem, a wystarczyła moja Córcia i już - zero problemu :) I uciekaj od tej kochającej mamuśki w podskokach jak tylko będziesz mogła, kontakt z babcią nie zawsze jest tym najlepszym co może spotkać nasze dzieci. Buziaki i wybacz mentorsko - poradowy ton, ale mnie krew zalewa jak czytam takie rzeczy.Matki Polki. Już ja by sobie z tą Twoją mamuśką pogadała :P Buźka :**

Życie z rodzicami mając własne dzieci staje się znacznie trudniejsze niż będąc bezdzietną osobą... Znam to też z autopsji - "ja wiem lepiej, przecież x dzieci wychowałam..." znam to hasło jak mantrę, niestety... Ubolewam nad tym, że Mamy (bo to przede wszystkim one są wszechwiedzące) nie pozwolą nam żyć własnym życiem i popełniać błędów tak jak one to robiły, zaufać nam choć odrobinę bardziej i pozwolić nam eksperymentować i uczyć się wszystkiego SAMEMU! Owszem są chwile, kiedy potrzebujemy ich bardzo ale to bardzo mocno, ale możemy wówczas o to poprosić po prostu, a w każdej innej chwili robić wszystko po swojemu... Istnieje jednak cień nadziei, że mówiąc o tym głośno i wyraźnie kilka z takich nadgorliwych Mam zwróci na to wreszcie uwagę! Głowa do góry tak jak moje poprzedniczki powtarzam - to TY jesteś najważniejszym przykładem, oparciem, autorytetem i wzorem dla Maleńkiej zatem jeśli TY nie będziesz silna to ona też nie... Pokaż jej, że potrafisz, że możesz, że dasz radę!! Pisząc już tego bloga i będąc na FB otwierasz się na świat, pokazujesz, że masz własne zdanie, swoje JA - nie zmieniaj tego! Wokół Ciebie, fizycznie lub wirtualnie są ludzie, którzy Cię wspierają i regularnie odwiedzają/ czytają nie zapominaj o nich! :)

Słowa chyba wielu matek zawarłaś w tym poście, tym bardziej jeśli chodzi o życie z rodzicami / teściami.. Życie pod jednym dachem z rodzicami nie jest piękne, wszystko musi być tak jak chce ta starsza, ta pod której dachem jesteś.. Wszystko wiedząca najmądrzejsza.. Moja mama do końca taka nie jest, ale długo bym pisać mogła.. Tylko, że ja jestem wyszczekana, w kaszę sobie dmuchać nie dam.. Dlatego może mam łatwiej.. Nie martw się, wychowasz Lea na wspaniałą kobietę! Bo to TY masz byś dla niej przykładem i autorytetem.. A może kiedyś Twoja mama przeczyta tego bloga, będzie wiedziała jaka jesteś, że popełniła błąd... Tak jak napisała pani na górze, pisząc tego bloga, pokazujesz, że masz własne zdanie! Pisząc tego posta sprzeciwiasz się takiemu traktowaniu przez Twoją mamę... Nie martw się! Masz wsparcie u nas u Twoich czytelników! Najlepszym wyjściem z tej sytuacji było by wyprowadzenie się od mamy.. :) Pozdrawiam mama Fabianka :)

Dziecko bez wsparcia rodziców - ba nawet przez nich dołowane - zawsze będzie miało zaburzony system wartości i ujawni się to prędzej czy później. Mnie zawsze stary powtarzał, że jestem nikim a matka ze strachu przed nim nic sie nie odzywała. Od zawsze widziałam, że choćby na złość jemu - ale przed wszystkim dla siebie - będę robiła (ile sił) Jemu na przekór! Sukcesy z tym związane dawały mi siłę, aż tu pewnego razu po pewnej kategorycznej zmianie, stary sie odpie.szył! i po dziś dzień już nie wypowiada sie ani słowem! Postaw na swoim i wytycz jasne granice, choćby Cię krew zalała przy awanturze ;-)
Rozi

trafiłam do Ciebie przez Ginę:) o jak ja Jej dziękuję...ten post musi przeczytać moja mama, może wreszcie zrozumie ,ze nie tylko ja (w jej mniemaniu )jestem NORMALNA INACZEJ :))) bo ja wolę pomidorową z makaronem a nie z ryżem i moje dzieci też !

mi to bardziej moja ciotkę przypomina niż moja mamę....i chyba wychodzi na to,ze i ja i moja mama jesteśmy normalne inaczej;)