Polityka ma to do siebie, że to trudny temat. I jakkolwiek by o nim nie mówić, zawsze będzie źle.
Ale mnie dziś nie interesuje kto komu stołek ukradł, ani kto komu ile ,  i za ile. Tu zupełnie nie o to chodzi.
Jak każda matka myślę o przyszłości. Ich przyszłości, choć tej nie determinują tylko i wyłącznie przyszłe cztery lata. To zbyt krótki okres, aby był aż tak znaczący.

Chciałabym jednak, aby moje córki wychowywały się w Państwie wzajemnego szacunku. Bez względu na to jaką opcję polityczną się wybiera. Bez względu na to czy wybiera się jakąkolwiek. Dobrze jest mieć ten wybór, ale przez nikogo nieograniczany.
Chciałabym, aby zawsze mogły mówić to co myślą, aby nikt im tych słów nie odbierał i nikt ich za te słowa nie karcił.
Chciałabym, aby nigdy nie musiały bać się bycia sobą. Bez względu na to kim tak naprawdę zechcą być.
Aby mogły żyć zgodnie z własnym sumieniem - nieograniczanym przez jakiekolwiek ramy. I niedajboże według cudzego sumienia.
Aby mogły same decydować w którą stronę zmierza ich wiara i aby mogły z podniesioną głową za nią podążać - nie bojąc się o lincz - bądź w każdej chwili zejść z tej drogi i podążyć zupełnie inną.

Chciałabym, żeby nigdy nie musiały odczuwać przed innymi wstydu za sprawy, które są tylko i wyłącznie ich sprawami.
Aby nie musiały chować głowy w piasek, gdy będą miały odmienne zdanie.
Aby pewnie kroczyły przed siebie, nie bały się podejmowania skrajnych, ale pewnych decyzji.

Aby wierzyły w swoje możliwości i liczyły przede wszystkim na siebie i na najbliższych.
Aby nie podążały ślepo za większością, za obietnicami bez pokrycia, z naiwnością, że bezpiecznie jest tylko tam gdzie wszyscy lub większość.

Aby szanowały innych i przez innych były szanowane.
Aby potrafiły odróżnić dobro od zła - mierzone ich własną miarą.
Aby nikt nie mówił im jak mają żyć, jak myśleć, jak być.

Życzę sobie, aby moje córki mogły żyć w Państwie, które im na to pozwoli - bez względu na to kto będzie rządził i jakie będzie miał poglądy.