Jestem ciążową szczęściarą. (?)Obie moje ciąże do pewnego stopnia można by uznać za wzorowe - na pewno z punktu widzenia medycznego.

A mimo to moja osoba charakteryzuje się brakiem zachwytu nad stanem błogosławionym- mimo, że przebiega prawidłowo - nie sprawia mi przyjemności, "lukier, miód i liryczne cudo" nie wylewa się ze mnie każdą stroną.

Zlinczujcie mnie - ale nie lubię być w ciąży.
Nie wiem czy istnieje obowiązek zachwytu nad swoim stanem - ale czasami czuję się "głupio" czytając zachwyty innych mam. Staram się i przy drugiej jestem nieco bardziej wyrozumiała i nie ukrywam - komplementy od was sprawiają mi wiele przyjemności i pozwalają nieco bardziej oswoić ten stan.

Czy każda ciąża musi być jednak inna?

CZAS.
W pierwszej ciąży czas dłuży się niemiłosiernie- dziś pamiętam niemalże każdy jej miesiąc... Siedziałam i sprawdzałam każdy dzień, każdy tydzień rozwoju maleństwa w brzuchu. Dzieliłam się nim z Jakubem i znacznie wcześniej zaczęliśmy oswajać się z myślą o mojej ciąży.

W drugiej, mieliśmy dwa miesiące obsuwy. Czas biegnie nieubłaganie i nie wiem kiedy minęło ostatnie pół roku... I dlaczego to już?! Nie śledzę każdego tygodnia rozwoju Brzuszkowej - wystarczy, że ją czuję. Jakub miesiąc temu zauważył mój brzuch i zaczął dziwnie mu się przyglądać, a od dwóch tygodni zaczyna  chyba łapać, że za miesiąc będziemy mieli drugie dziecko...

Jednak w obu przypadkach twierdzi, że jestem wyjątkowym okazem ciężarnej i że On w ogóle nie odczuwa mojej ciąży i wszystko przebiega tak gładko. ( Tzn., że za mało wykorzystuję mój stan? ).

PRZYGOTOWANIA.

Już o tym pisałam - byłam kompletnie zielona i zdana na nie wiadomo co. Popełniłam mnóstwo błędów - ale między 7-8 miesiącem miałam już gotową wyprawkę -podyktowaną przez położną, która odwiedzała mnie od około 24 tygodnia...

Dziś jestem w ciemnym lesie. Połowy wyprawki brak, jej fundament stanowią moje zachcianki ( których nomen omen miało nie być...) - brakuje nam podstaw jak np. wózek i  fotelik do samochodu - a ja wciąż nie mogę się zdecydować...
Położną spotkałam trzy dni temu, pochwaliłam się  moim stanem, więc  zapowiedziała, że wpadnie do nas na początku stycznia.

ZMIANY.

Zarówno w pierwszej i w drugiej ciąży moje ciążowe ( podręcznikowe) dolegliwości były minimalne.
I pod tym względem obie ciąże przebiegają podobnie.
Na początku bardzo szybko chodziłam spać, a potem od połowy nocy cierpiałam na bezsenność.
O dziwo zgaga, która komunikowałam wam jakiś czas temu - minęła i był to znacznie krótszy epizod od tych, które miewałam w pierwszej ciąży.
Puchnę nieco mniej - ale to pewnie też przez zdecydowanie niższe temperatury ( maj-czerwiec, a grudzień-styczeń), nie mniej jednak wciąż borykam się  z zatrzymywaniem dużej ilości wody.
I tu i tu niski poziom hemoglobiny, konieczne żelazo od 7 m-ca.

Jedna zmiana - gdy wszystkie ciężarne narzekają (?) na o wiele szybciej rosnący brzuch - mój ( w moich oczach oczywiście przeogromny) rósł znacznie wolniej. Ale być może to też kwestia ilości kilogramów jakie mi przybyły w pierwszej ciąży - a tych ponad połowę mniej niż w pierwszej.


WNIOSKI.

Brak.
Albo jeden, no może dwa.

Pierwszy - nie ma reguły. Nie ma zależności między pierwszą, a drugą ciążą - spotkać może nas wszystko... :)

Drugi - Przy drugiej ciąży jest znacznie trudniej - nie ma szans na leżenie do góry brzuchem całymi dniami, objadaniem się czekoladą i kontemplowaniem swojego błogiego stanu.
Połowę czekolady zje Ci pierworodna, tylko po to żeby po pięciu minutach stwierdzić, że jednak chce zupę, a po zupie ma ochotę na piruety na dywanie, albo spacer, albo zabawę pluszakami, albo czytanie bajki, albo coś...
COKOLWIEK CO NIE POZWOLI CI PO PROSTU NIC NIE ROBIĆ. :)

Ps.  W pierwszej tak bardzo nie lubiłam siebie w ciąży, że to jedno z dwóch zdjęć jakie mam z brzuchem ...