Zrobiło się w naszym życiu tak spokojnie. Po intensywnym styczniu, przyszedł mniej intensywny, za to przepełniony analizą luty. Pożegnaliśmy go bogatsi o nowe doświadczenia i wnioski.

Każdy kolejny dzień, każdy jej nowy krok, każda nowa umiejętność wywraca do góry nogami wszystko to co układałam sobie do tej pory i zmusza do układania i poszukiwania na nowo.
Macierzyństwo uczy mnie ciągłego poszukiwania. Poszukiwania siebie w całym tym matczynym zamieszaniu.
Nikt mi nie mówi, że jestem dobrą matką, nikt mnie nie zapewnia, że podejmuję dobre decyzje. Z każdej strony czuję się oceniania, czuję presję.

Jednak, każdego dnia to Ona utwierdza mnie w przekonaniu, że daję sobie radę. Patrząc na nią czuję się usatysfakcjonowana decyzjami, które podjęłam. Decyzjami, które sprawiły, że zrobiło się właśnie tak spokojnie.
Nie gnamy za na złamanie karku. Mamy chwilę dla siebie. Wiecznie zimną kawę, zamieniliśmy na ciepłą, wypitą w spokoju, nie w biegu.  Na wyjazd w góry tylko we dwoje. Cierpliwość na nieprzychodzące przesyłki, na niespełnione pragnienia. Niedrżenie na myśl o zbliżającym się debecie na koncie. Na setne układanie książeczek w równym rządku, od największej do najmniejszej, by za pół godziny wszystkie wylądowały na środku pokoju. Na poszukiwanie puzzli pod kanapą, dywanem i komodą.
Na budowanie najwyższej wieży z klocków.

Nie chcę myśleć, że pewnie znów przyjdzie kryzys, pewnie znów, byle co wywoła kolejną wojnę domową, że kolejny wieczór, spędzę na rozpamiętywaniu i tęsknocie za tym co było. Że nadejdzie dzień, gdy będziemy musieli podjąć ważne decyzje, rzutujące na naszą przyszłość i przestanie być tak spokojnie.

Łapię dzisiejszy dzień, łapię też ten jutrzejszy, który kreśli w mojej głowie dobre wizje. Lepsze wizje. Dopóki Ona jest szczęśliwa.

Lalka - Patuhall
Pościel - AGATARN
Kapeć - Pepco
Królik - Tutulandia