Ja dopiero zaczynam. Póki co mąż czeka na kolejne posty, obserwuje jak blog się rozwija. Podobnie jak u Ciebie namawiała mnie wcześniej bardzo, bo już dawno temu się zbierałam do tego kroku. Teraz kibicuje ale to prawda, że ten blog zabiera mi sporo naszego wspólnego czasu. Wieczory kiedyś należały do nas, teraz ja się dzielę na dwie strony... Nie wiem na ile mężowi starczy cierpliwości i czy gdy jej braknie to mi wypomni czy też "się poświęci" widząc moją frajdę. To temat do przegadania. Chyba trzeba usiąść do tej rozmowy wcześniej, zanim zaczną się wyrzuty na ten temat.

Mój małżonek nie wie o istnieniu bloga :D Ale przynajmniej mamy czas na wieczorne pogaduchy, bo staram się przeznaczać na blogowanie możliwie najmniej czasu. Chociaż wiem, że przyjdzie taki dzień i dowie się o istnieniu bloga.

A co do blogów pisanych przez mężczyzn to jeszcze się na takie nie natknęłam!

Mój mąż powtarza mi często, że jest dumny! :)
To miłe słowa, które popychają Mnie do działania... ;)

pozdrawiam!

http://islandofflove.blogspot.com/

Mój wie, czyta, komentuje. Ale blog nie zapanował nad naszym życiem. Coraz częściej zastanawiam się nad sensem pisania. Ostatnimi czasy wstawiam więcej zdjęć. Tak mi lepiej.
;)

A mój wie ale chyba nigdy nie wszedł sam na stronę.Czasem jak widzi jak coś dłubie to prosi żebym pokazał mu zdjęcia Ali i tyle.

Witajcie. Ciekawi mnie jeszcze to, czy kiedyś coś napisałyście, o czym Wasz mężczyzna nie chciałby, żebyście (na)pisały//przepraszam za zwrot wasz mężczyzna, może trochę pretensjonalnie to brzmieć, ale biorę pod uwagę fakt, że jedna może mieć męża, druga narzeczonego, a trzecia po prostu partnera :)
Pozdrawiam :)

Własna piaskownica to świetna rzecz ;) Jeśli chodzi związek i bloga,to u nas jest podobnie. Ja też często słyszę "czytałem na blogu" :D .Z jednej strony cieszę,że zagląda,a z drugiej chciałabym sama o wszystkim opowiedzieć :)
Dodaję do obserwowanych i lajkuje na FB.Pozdrawiam cieplutko!

ale Lea ma już długie włosy... :) jakoś wcześniej nie zwróciłam uwagi!
U nas Tata się podśmiewał z bloga, uznanie zaczęło się wraz z pierwszymi propozycjami współpracy od reklamodawców.
Czysty materializm :)
Pozdrawiamy!!

U nas P. wiedział o blogu i uważał, uważa że dobrym pomysłem było jego założenie :) U nas jest o tyle łatwiej że blog nie jest o naszym życiu, bo ja nie chciałam o tym pisać. Nie przeszkadza mi, że inni piszą ale ja za bardzo skryta jestem żeby wszystko tak na forum wrzucać... Żeby nie stracić nic i móc kiedyś Karinie pokazać jak wyglądało nasze życie rodzinne jak była mała prowadzę zwykły papierowy pamiętnik i to mi wystarcza :D

Gdzieś mi się na fb zgubiłaś i troszkę mnie ominęło. U nas wygląda to tak, że mój mężuś w ogóle nie czyta tego co piszę (po za kilkoma pierwszymi wpisami). Z początku trochę mi to przeszkadzało i kilka razy go o to pytałam. Odpowiadał, że przecież on na co dzień obserwuje w domu, to co tam jest napisane. Na dzień dzisiejszy nie mam z tym problemu, a po przeczytaniu Twojego posta myślę sobie, że masz rację. Nigdy tak do tego nie podchodziłam, ale faktem jest, że spory kawałek mnie jest na stronie i rzeczywiście moglibyśmy czasami nie mieć o czym rozmawiać gdyby wszystkiego się stąd dowiadywał. Co do kłótni o mój czas spędzany tutaj, oczywiście co jakiś czas ma o to pretensje :)

Pisanie bloga, a szczególnie parentingowego to poważna sprawa. Bardzo przydaje się wsparcie najbliższych, męża, czy żony. My ten "problem" rozwiązaliśmy w ten sposób, że naszego bloga piszemy wspólnie, mama i tata. Faktycznie nie ma takich blogów wiele. Siłą rzeczy musimy czytać swoje posty, żeby się nie dublować;) Blog przenika też do naszego życia, często rozmawiając ze sobą rozmawiamy o naszych planach blogowych.